Επιπτώσεις του τουρισμού και της ανθρώπινης παρουσίας σε πληθυσμούς ζώων μεσαίου μεγέθους
Ο τουρισμός και το περιβάλλον έχουν στενή σχέση εξάρτησης. Κάθε τουριστική δραστηριότητα χρειάζεται ένα περιβάλλον και είτε αυτό το περιβάλλον είναι φυσικό είτε όχι, υφίσταται μια διαδικασία αποχαρακτηρισμού στο φυσικό της περιβάλλον από την ανθρώπινη δράση. Η φύση είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη της τουριστικής δραστηριότητας και χωρίς αμφιβολία προκαλεί γοητεία στους ανθρώπους, που επιδιώκουν να συνδεθούν μαζί της, να ανακτήσουν τις ενέργειές τους και να ανακουφίσουν τις εντάσεις της καθημερινότητας.
Ο τουρισμός έχει προκαλέσει επιβλαβείς επιπτώσεις στο περιβάλλον, ειδικά όσον αφορά τις παράκτιες περιοχές που αναζητούν ολοένα και περισσότερο οι τουρίστες. Σε αυτές τις παράκτιες περιοχές, οι άνθρωποι καταλήγουν να πυροδοτούν έναν αγώνα δρόμου για την επέκταση των ακινήτων, αναδεικνύοντας την παρουσία μεγάλων τουριστικών επιχειρήσεων στην ακτή. Η χρήση και η ενασχόλησή τους σε αυτούς τους χώρους γίνεται με άτακτο τρόπο, προκαλώντας μη αναστρέψιμη ζημιά στο περιβάλλον.
Η ευπάθεια της άγριας ζωής στις διαταραχές είναι πολύπλοκη, ωστόσο, αρκετές μελέτες υποδεικνύουν ότι τα ζώα που υπόκεινται σε μη απειλητικές, προβλέψιμες και συχνές ενοχλήσεις μπορεί να συνηθίσουν. Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες, αρκετές έρευνες έχουν δείξει ότι η κίνηση των επισκεπτών και άλλων τουριστικών δραστηριοτήτων μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια της βιολογικής ποικιλότητας. Αυτή η απώλεια κατά συνέπεια παρεμβαίνει στις οικολογικές συνθήκες που είναι απαραίτητες για τη σωστή λειτουργία της παραγωγικότητας του οικοσυστήματος. Αυτό φαίνεται από την εξαφάνιση των ενδημικών ειδών και την απώλεια σπάνιων ή απειλούμενων ζώων. Το Δάσος του Ατλαντικού, το οποίο είναι ένα από τα βιομάζα που φιλοξενεί τον μεγαλύτερο αριθμό ενδημικών πτηνών και απειλούμενων ειδών στον πλανήτη, έχει υποστεί μείωση περίπου 150.000 km / έτος, αφήνοντας μόνο το 7% της αρχικής του κάλυψης.
Από τους κατοίκους των τροπικών δασών, τα μεσαίου μεγέθους θηλαστικά είναι από τα πιο ευάλωτα στις οικολογικές διαταραχές. Οι πληθυσμοί τους απειλούνται από πολλές διαφορετικές ανθρωπογενείς πιέσεις όπως η απώλεια ενδιαιτημάτων, ο ανταγωνισμός για πόρους με τους ανθρώπους, καθώς και η λαθροθηρία και η εμπορία ανθρώπων. Οι απώλειες μεσαίου μεγέθους θηλαστικών είναι συχνά ιδιαίτερα έντονες σε μικρά υπολείμματα δασών, καθώς και σε νησιά σε όλες τις τροπικές περιοχές του κόσμου. Τα νησιωτικά περιβάλλοντα είναι δυνητικά πιο επιρρεπή σε οικολογικές απειλές και πιέσεις από τα αντίστοιχα της ηπειρωτικής χώρας λόγω της απομόνωσής τους.
Εδώ, μελετάμε την κατανομή των μεσαίου μεγέθους θηλαστικών σε ένα νησί στη νοτιοανατολική Βραζιλία (Ilha Grande), που καλύπτεται από δάση του Ατλαντικού. Τα μεσαίου και μεγάλα θηλαστικά εξαφανίζονται γρήγορα στις ηπειρωτικές περιοχές του δάσους του Ατλαντικού λόγω της σοβαρής τροποποίησης του οικοτόπου και άλλων ανθρωπογενών πιέσεων. Αν και υπάρχουν αποθέματα, η αποτελεσματικότητά τους είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη. Η Ilha Grande υποστηρίζει ένα Κρατικό Πάρκο και ένα Βιολογικό Απόθεμα που μαζί καλύπτουν το 80% του νησιού. Παρά την έκταση της προστατευόμενης περιοχής, τα μεσαίου μεγέθους θηλαστικά θα μπορούσαν πιθανότατα να επηρεαστούν από την παρουσία ανθρώπινων οικισμών και την ταχεία ανάπτυξη του οικοτουρισμού. Χρησιμοποιώντας την παγίδευση κάμερας, αξιολογήσαμε τη σημασία των χαρακτηριστικών του οικοτόπου και των ανθρωπογενών παραγόντων για την παρουσία θηλαστικών.
Το κύριο ερώτημα που αντιμετωπίζουμε στη δημοσιευμένη εργασία είναι εάν η ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητες επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο τα θηλαστικά κινούνται και αναζητούν τροφή στο νησί. Η πλειονότητα της περιοχής του νησιού είναι υπό προστασία, ωστόσο, η μία πλευρά του νησιού είναι αισθητά πιο κατοικημένη από ανθρώπους και ως εκ τούτου, διαταραγμένη. Βρήκαμε ισχυρές ενδείξεις ότι η ανθρώπινη παρουσία αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο τα μεσαίου μεγέθους θηλαστικά αναζητούν τροφή και κινούνται, γεγονός που αντικατοπτρίζεται στην πιθανότητα ανίχνευσής τους, ως συνέπεια της τοπικής ετερογένειας αφθονίας. Τα στοιχεία δείχνουν ότι η ανθρώπινη παρουσία εξηγεί την τοπική ετερογένεια της αφθονίας καλύτερα από τα χαρακτηριστικά των οικοτόπων. Χρησιμοποιήσαμε ενημερωμένη μεθοδολογία που βασίζεται σε συμπεράσματα μέγιστης πιθανότητας για να δείξουμε αυτό το σημαντικό ζήτημα σχετικά με την αποτελεσματικότητα των προστατευόμενων περιοχών μέσα σε ένα βιομάζας hotspot βιοποικιλότητας και πιστεύουμε ότι τα αποτελέσματά μας είναι νέα και σημαντικά για να κοινοποιηθούν σε ένα ευρύ φάσμα της επιστημονικής κοινότητας.
Αυτά τα ευρήματα περιγράφονται στο άρθρο με τίτλο You can’t run but you can hide:the αρνητική επίδραση της ανθρώπινης παρουσίας σε μεσαίου μεγέθους θηλαστικά σε ένα νησί του Ατλαντικού, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Coastal Conservation. Επικεφαλής αυτής της εργασίας ήταν ο Atilla Ferreguetti από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Ρίο ντε Τζανέιρο.
