«Υπεραποικία» 1,5 εκατομμυρίων πιγκουίνων ανακαλύφθηκε στην Ανταρκτική χάρη στους δορυφόρους της NASA

Κάθε τόσο, οι επιστήμονες κάνουν εκπληκτικές ανακαλύψεις που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν περίμεναν. Μια από τις πιο συναρπαστικές πρόσφατες ανακαλύψεις ήταν μια μεγα-αποικία πιγκουίνων στην Ανταρκτική.

Το τεράστιο μέγεθος αυτής της μεγα-αποικίας που κατοικείται από περισσότερους από 1,5 εκατομμύρια πιγκουίνους κάνει ακόμη πιο περίεργο το γεγονός ότι οι επιστήμονες δεν τους είχαν ανακαλύψει ακόμη.

Η ανακάλυψη έγινε χάρη στους δορυφόρους της NASA.

Περισσότεροι πιγκουίνοι της Adéline από όσο νομίζαμε

Η τεράστια αποικία πιγκουίνων κατοικείται συγκεκριμένα από το είδος που είναι γνωστό ως πιγκουίνοι Adéline. Αυτό το είδος είναι το πιο κοινό είδος πιγκουίνου στην Ανταρκτική Χερσόνησο.

Ο κύριος λόγος για τον οποίο αυτή η ανακάλυψη είναι τόσο σημαντική είναι ότι πριν γίνει, οι επιστήμονες πίστευαν ακράδαντα ότι αυτό το είδος πιγκουίνου βρισκόταν σε απότομη παρακμή. Αλλά αυτό συνέβη πριν ανακαλυφθεί αυτή η αποικία με πάνω από 1,5 εκατομμύρια από αυτούς.

Πώς έγινε η ανακάλυψη;

Η ανακάλυψη αυτής της μεγάλης αποικίας του πιγκουίνου Adéline βρισκόταν σε εξέλιξη αρκετά χρόνια. Όλα ξεκίνησαν όταν, το 2014, ένας δορυφόρος της NASA τράβηξε εικόνες από κάτι που φαινόταν ξεκάθαρα να είναι λεκέδες από γκουάνο στο έδαφος των Νήσων Επικίνδυνων Νήσων στην Ανταρκτική.

Η ανακάλυψη αυτών των λεκέδων ήταν εντελώς τυχαία, επειδή μέχρι πρόσφατα τα Νησιά Επικίνδυνα δεν θεωρούνταν βιότοπος πιγκουίνων μεγάλης σημασίας. Επίσης, σε αυτό συμβάλλει το πόσο απρόσιτα είναι τα Επικίνδυνα Νησιά λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών που κάνουν τη θάλασσα που τα περιβάλλει να παγώνει το μεγαλύτερο μέρος του έτους, ακόμη και στη μέση της καλοκαιρινής περιόδου.

Οι δορυφορικές εικόνες φαινόταν να υποδηλώνουν ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν μεγάλοι αριθμοί πιγκουίνων στο νησί, σε αντίθεση με ό,τι πίστευαν παλαιότερα.

Οι πρώτοι επιστήμονες που αναρωτήθηκαν για την υπόδειξη που προτείνουν οι δορυφορικές εικόνες ήταν ο Αναπληρωτής Καθηγητής Οικολογίας και Εξέλιξης στο Πανεπιστήμιο Stony Brook στη Νέα Υόρκη, η Heather Lynch και ο επιστήμονας της NASA Mathew Schwaller.

Και οι δύο αποφάσισαν ότι χρειαζόταν περισσότερη έρευνα, γι' αυτό συγκέντρωσαν μια ομάδα επιστημόνων για αυτόν τον σκοπό. Η ομάδα περιελάμβανε τον Tom Hart από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, τον Mike Polito από το State University της Λουιζιάνα και την οικολόγο των θαλάσσιων πτηνών από το Ωκεανογραφικό Ίδρυμα Woods Hole Stephanie Jenouvrier.

Η αποστολή ξεκίνησε το 2015 με την ομάδα επιστημόνων να φτάνει στα νησιά τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Η πρώτη ένδειξη που βρήκαν ήταν στα χιλιάδες πουλιά που είδαν να φωλιάζουν στο βραχώδες έδαφος των νησιών.

Αφού μέτρησαν όλα τα πουλιά, είδαν την ομάδα των επιστημόνων να εκτοξεύει ένα drone για να βιντεοσκοπήσει και να φωτογραφίσει κάθε εκατοστό του νησιού από ψηλά.

Το drone ήταν εξοπλισμένο με μια κάμερα σχεδιασμένη να τραβάει φωτογραφίες κάθε δευτερόλεπτο που πετούσε τριγύρω. Οι εικόνες που ελήφθησαν από το drone επέτρεψαν στην ομάδα να φτιάξει ένα μεγάλο κολάζ που δείχνει ολόκληρη την ξηρά των νησιών σε 2D και 3D. Στη συνέχεια, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα λογισμικό νευρωνικών δικτύων για να πραγματοποιήσουν ανάλυση pixel προς pixel. Ο σκοπός αυτής της στενής ανάλυσης του κολάζ εικόνων ήταν η αναζήτηση φωλιών πιγκουίνων.

Οι εικόνες ήταν τόσο ακριβείς που όχι μόνο ο αριθμός των πιγκουίνων στα Επικίνδυνα Νησιά μπορούσε να προσδιοριστεί, αλλά και κάποια από τη δυναμική του πληθυσμού τους, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο ο θαλάσσιος πάγος και οι αλλαγές θερμοκρασίας στις οποίες υποβάλλονται επηρεάζουν τους πληθυσμούς των πιγκουίνων.

Ανακαλύπτοντας τον μεγαλύτερο πληθυσμό των πιγκουίνων

Εξαιτίας αυτής της ανακάλυψης, γνωρίζουμε τώρα ότι ο μεγαλύτερος πληθυσμός πιγκουίνων του είδους Adélie ζει στα Danger Islands.

Αυτά δεν είναι μόνο καλά νέα, διότι αποδεικνύουν ότι οι πληθυσμοί αυτού του είδους πιγκουίνων δεν μειώνονται όπως πιστεύαμε παλαιότερα.

Αλλά ρίχνουν φως και στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Πριν ανακαλυφθεί αυτή η μεγα-αποικία, οι ειδικοί πίστευαν ότι η πρόσφατη κλιματική αλλαγή ήταν η κύρια αιτία για τη μείωση των πληθυσμών των πιγκουίνων Adélie στην Ανταρκτική Χερσόνησο. Αλλά τώρα ξέρουν ότι απλώς έψαχναν για πιγκουίνους σε λάθος μέρη. Φαίνεται πλέον ξεκάθαρο ότι η πρόσφατη κλιματική αλλαγή δεν σημαίνει μείωση του πληθυσμού των πιγκουίνων της Ανταρκτικής.

Τι πρέπει να γνωρίζουν οι επιστήμονες;

Αλλά αυτή η νέα ανακάλυψη δεν απαντά σε όλα τα ερωτήματα που έχουν οι επιστήμονες σχετικά με τους πληθυσμούς των πιγκουίνων και τις πιθανές επιπτώσεις της αλλαγής της θερμοκρασίας. Στην πραγματικότητα, η ανακάλυψη αυτής της υπερ-αποικίας θέτει ένα νέο σύνολο ερωτημάτων.

Σύμφωνα με τον Jenouvrier, μεταξύ των πραγμάτων που οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν ακόμη είναι γιατί υπάρχουν διαφορές στους πληθυσμούς των πιγκουίνων της δυτικής πλευράς και της ανατολικής πλευράς της χερσονήσου της Ανταρκτικής. Το αν υπάρχουν δεσμοί μεταξύ αυτών των διαφορών στον πληθυσμό και στη διαθεσιμότητα τροφίμων ή στην κατάσταση του πάγου, είναι κάτι που πρέπει τώρα να εξεταστεί.

Τι άλλο μας λέει η ανακάλυψη αυτής της νέας αποικίας;

Αυτή η ανακάλυψη θα είναι επίσης κλειδί για την ανάπτυξη νέας έρευνας. Για παράδειγμα, τα στοιχεία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την υποστήριξη των Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών (ή MPA) που έχουν προταθεί κοντά στην Ανταρκτική Χερσόνησο.

Η διεθνής επιτροπή που λαμβάνει αποφάσεις σχετικά με την τοποθέτηση Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών, γνωστή ως Επιτροπή για τη Διατήρηση των Θαλάσσιων Πόρων της Ανταρκτικής, χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο επιστημονικά στοιχεία. Πολλοί πίστευαν ότι τα επιστημονικά στοιχεία για την ύπαρξη αυτής της τεράστιας αποικίας πιγκουίνων θα μπορούσαν να αποτελέσουν αποφασιστικό παράγοντα για την επιτροπή να τοποθετήσει ένα MPA γύρω από τη χερσόνησο της Ανταρκτικής.

Η πλήρης ομάδα

Εκτός από τους Heather Lynch, Mathew Schwaller, Tom Hart, Mike Polito και Stephanie Jenouvrier, άλλοι επιστήμονες συνεργάστηκαν επίσης σε αυτήν τη μελέτη.

Από το Πανεπιστήμιο Stony Brook, τους Philip McDowall, Alex Borowicz, Casey Youngflesh και Rachael Herman. Από το Ωκεανογραφικό Ίδρυμα Woods Hole και το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, Thomas Sayre-McCord. Από την Antarctic Resource, Inc., Melissa Rider. Και από το Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, η Gemma Clucas. Βοηθήθηκαν από την αυτόνομη ρομποτική τεχνολογία του Πανεπιστημίου Northeastern. Τα ευρήματά τους δημοσιεύτηκαν αρχικά στο Scientific Reports .