Μελέτη Αντιμετώπισης σε Δέντρα Οξυάς

Το coppicing είναι μια μέθοδος για την αναγέννηση των πλατύφυλλων δέντρων κόβοντάς τα στη βάση για να τονωθεί ο σχηματισμός νέων βλαστών. Οι ερευνητές έχουν πλέον δείξει ότι η παραγωγή αυτών των νέων βλαστών από οξιές οφείλεται κυρίως στη γονιμότητα του εδάφους, στις κατακρημνίσεις και στο μέγεθος των κομμένων στελεχών.

Οι συγγραφείς θεώρησαν ότι η βλάστηση θα μπορούσε να εξαρτηθεί καθοριστικά από τα αποθέματα θρεπτικών συστατικών (όπως άνθρακα και άζωτο) που συσσωρεύει το δέντρο στο ριζικό του σύστημα κατά τη διάρκεια της ζωής του και ότι θα μειωνόταν σημαντικά εάν οι μπουμπούκια που περιβάλλουν τη βάση του στελέχους έχασαν τη ζωτικότητα λόγω γήρανση ή βλάβη. Σύμφωνα με τις προσδοκίες, η βλάστηση βρέθηκε να εξασθενεί σε φτωχά εδάφη, σε περιοχές με υψηλή βροχόπτωση και για κόπρανα με διάμετρο μεγαλύτερη από 25 ίντσες, επειδή είναι πιο επιρρεπή στο να στεγνώσουν ή να καταστραφούν. Επιπλέον, στο 82% των περιπτώσεων, η βλάστηση διεγείρεται αφήνοντας έναν ή περισσότερους βλαστούς στα κόπρανα μετά την κοπή, γεγονός που διατηρεί τη ροή των θρεπτικών ουσιών από το έδαφος προς τη βάση του δέντρου.

Γιατί είναι σημαντικά αυτά τα ευρήματα;

Στη νότια Ευρώπη, οι πρεζώνες χρησιμοποιούνται εδώ και αιώνες για την παραγωγή καυσόξυλων και κάρβουνου. Τις τελευταίες δεκαετίες, πολλά δάση πρεμνοφυών στις Άλπεις παρέμειναν ανεξέλεγκτα λόγω της ερήμωσης των αγροτικών ορεινών περιοχών. Τώρα το ενδιαφέρον για τους πρεζώνες αυξάνεται ξανά, λόγω της ικανότητάς τους να παράγουν βιώσιμα ενεργειακό ξύλο που μπορεί να αντικαταστήσει τα μη ανανεώσιμα ορυκτά καύσιμα.

Η οξιά είναι το πιο κοινό δασικό είδος στην Ιταλία. Η ικανότητα της οξιάς να σχηματίζει νέους βλαστούς μειώνεται με τη γήρανση. Επομένως, γνωρίζοντας τι οδηγεί τη βλάστηση, μπορούμε να βελτιώσουμε τις αποφάσεις διαχείρισης των δασών σε υπερηλικιωμένους και εγκαταλειμμένους πρεζώνες οξιάς και να εφαρμόσουμε την καλύτερη δασοκομία για την παροχή ενεργειακής βιομάζας, αλλά και βιοποικιλότητας και υδρογεωλογικής προστασίας.

Πώς διεξήχθη αυτή η μελέτη;

Αυτή η μελέτη βασίστηκε σε δεδομένα από 24 συστάδες δασών οξιάς στην αλπική περιοχή του Πιεμόντε, στη βορειοδυτική Ιταλία, σε υψόμετρο 2700-4500 ποδιών. Τα δάση είχαν ηλικία μεταξύ 1 και 26 ετών, ανάλογα με το χρόνο από την τελευταία διαχείριση. Η διαχείριση των δασών είχε γίνει είτε ως ξεκάθαροι πρεμνοφυείς (μία τοποθεσία, ένταση συγκομιδής =100%), πρεζάκια με πρότυπα (ένταση συγκομιδής =72–95%, 15 περιοχές) είτε είχαν μετατραπεί σε υψηλά δάση (61–72%, 8 περιοχές ).

Σε κάθε δάσος δημιουργήσαμε ένα κυκλικό οικόπεδο δειγματοληψίας με έκταση μεταξύ 0,1 και 0,15 στρεμμάτων και καταγράψαμε την κλίση, την όψη και την κάλυψη του θόλου. Για κάθε σκαμνί στο οικόπεδο, μετρήσαμε όλους τους κομμένους και άκοπους βλαστούς, όλους τους ζωντανούς και νεκρούς βλαστούς και μετρήσαμε τη διάμετρο και το ύψος τους. Υπολογίσαμε την ηλικία της συστάδας τη στιγμή της αντιστοίχισης μετρώντας τους δακτυλίους δέντρων σε εκτεθειμένα κόπρανα ανά οικόπεδο.

Τοποθετήσαμε δύο στατιστικά μοντέλα για να αξιολογήσουμε πώς η πιθανότητα βλάστησης και το ύψος του ψηλότερου βλαστάρι επηρεάστηκαν από την τοπογραφία, τον τύπο του εδάφους, το κλίμα, την ηλικία κατά την επικάλυψη, τη μέση διάμετρο των κομμένων βλαστών και τον τύπο κοπής (όλοι οι βλαστοί σε κάθε σκαμνί, ή επιλεκτική κοπή). Και τα δύο μοντέλα βελτιστοποιήθηκαν συμπεριλαμβανομένων μόνο σημαντικών προγνωστικών.

Αυτά τα ευρήματα περιγράφονται στο άρθρο με τίτλο Vegetative regeneration of beech coppices for biomass in Piedmont, NW Italy, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Journal of Biomass and Bioenergy . Αυτή η εργασία διεξήχθη από τους Giorgio Vacchiano, Roberta Berretti, Fabio Meloni, Antonio Nosenzo και Renzo Motta από το Πανεπιστήμιο του Τορίνο και Pierpaolo Brenta και Pier Giorgio Terzuolo από το IPLA (το Ινστιτούτο Ξυλείας και Περιβάλλοντος).